From “Isang Bansa, Isang Wika” (one nation, one language), we now celebrate for this year’s Buwan ng Wika (language month) “Maraming Wika, Matatag na Bansa” (a gift of tongues for a strong nation).
According to Ricardo Ma. Nolasco, Ph.D., Tagapangulo, Komisyon sa Wikang Filipino, in his speech at the 2007 Nakem Conference at Mariano Marcos State University on May 23, 2007, this change is justified thus:
“Ang batayan at katwiran ay may kinalaman sa pagiging multilinggwal at pagiging multikultural ng mga Pilipino. Sa halip na isang disbentahe, itinuturing ng komisyon na napakalaking bentahe ang pagkakaroon ng Pilipinas ng mahigit na 170ng wika. Pangsampu tayo sa pinakamaraming wika sa buong daigdig, sa kabila ng palasak at mapangmenos na palagay na ang mga wikang ito’y pawang mga dialekto lamang. Ang natural na kundisyon ng karaniwang Pilipino at ng karaniwang mamamayan ng daigdig ay hindi lang iisa ang alam nitong wika. Sa karaniwan, ang Pilipino at ang karaniwang tao sa daigdig ay may alam na dalawa o mahigit pang wika.”
Dr. Nolasco also illustrated that:
“Ang isang halimbawa ng empirikal na pag-aaral na nagbibigay-balidasyon sa bisa ng multilinggwal na patakaran ay ang resulta ng 2006 NAT Grade 3 reading test sa dibisyon ng Kalinga. Sa sampung distritong ito, tanging ang Lubuagan lamang ang may first language component, ibig sabihin, ang unang wika ay siyang ginamit na midyum ng pagtuturo sa naturang eskuwelahan, kahit sa science at math. Ang natitirang siyam na dibisyon ay sumailalim sa regular na edukasyong bilinggwal. Ipinakikita ng reading test na ang distrito ng Lubuagan ang nakapagtala ng pinakamataas na marka sa English (76.5%) at Filipino (76.44%). Ang pumangalawa na distrito ay ang Tinglayan na nakaiskor ng 64.5% sa English at 61.4% sa Filipino. Ang pumangatlo naman ay ang Pasil, na nakaiskor ng 51.9% sa English at 47.7% sa Filipino.”
This paradigm shift—finally—is most significant and deserves all our support.
“[L]anguage,” explains 1992 Nobel Peace Prize winner Rigoberta Menchú Tum, “is the vehicle that permits thought to be in accordance with the knowledge and the world vision of a given culture, of a given people, who have inherited this from their ancestors and which, at the same time, makes it possible to pass it on to the new generations.”
I wish to add that native language, like our Bikol, is not only useful for education, but is a basic human right that deserves utmost respect and protection.
As Shimon Peres, Nobel Peace Laureate for 1994 and former Israeli Prime Minister, eloquently puts it:
“Man has the right not only to be equal but also to be different. By the same token, man has the right not only to speak the language of the country in which he lives, but also the language of his personal heritage. A democratic community is measured not only by its freedom of speech, but also by the freedom of its citizens to express themselves in the language of their ancestors.”